Neeltje: een pad ontstaat door erop te lopen, dat is in de dialoog bevestigd

Waarom zou je meedoen met een dialoog, is dat niet spannend en wat heb je er eigenlijk aan? Afgelopen tijd interviewden we een aantal deelnemers die voor het eerst meededen met de Dag van de Dialoog. Hoe kijken zij terug op hun eerste ervaring met dialoog? Als laatste in deze reeks spreken we Neeltje, die meedeed aan de Dag van de Dialoog 2021 bij Circus Rotjeknor.

Wie ben je en hoe kwam je terecht bij de dialoog?

Ik ben Neeltje Andeweg, 63 jaar en Rotterdamse. Ik ben 38 jaar samen met Michiel en we hebben samen drie kinderen en vijf kleinkinderen. Via twee oud-collega’s kwam ik terecht bij de dialoog. Eén van hen begeleidde tijdens Dag van de Dialoog 2021 de dialoog ‘Een Sprong in het Diepe’ in Katendrecht.

Waarom sprak dit thema jou aan?

Ik vond het een mooie vraag: welke sprong heb jij gemaakt en was die de moeite waard? De dialoogbegeleider bereidde die vraag ook nog uit met de vraag welke sprong je nog zou willen maken in de toekomst. Dat vind ik een hele mooie vraag waarvan ik begin te borrelen.

Hoe kijk jij terug op de dialoog?

Ik vind het zo bijzonder dat mensen zo snel open worden over ervaringen in het leven, wat het ze heeft gebracht en wat het ze heeft gekost. Het valt op dat mensen zich bij een dialoog snel van een kwetsbare kant laten zien. Het is zo bijzonder dat je met volstrekt onbekende mensen over wezenlijke zaken van het leven van gedachte wisselt.

Zo was er bij deze dialoog een man die aarzelde toen hij aan de beurt was. Ik ben toen eerst maar gegaan, zodat hij wat tijd had om op zijn moment zijn verhaal te doen. Toen hij uiteindelijk ging vertellen, vertelde hij een heel emotioneel verhaal wat hem nog dag en nacht bezighield. Het verhaal speelde al een paar jaar, maar hij had er nog nooit eerder over gesproken, omdat hij niet als zwak gezien wilde worden. De dialoog was voor hem het moment waarop hij erover wilde gaan praten en waarna hij ook hulp wilde gaan zoeken. Dat is toch bijzonder!

Hoe werd daar door anderen aan de dialoogtafel op gereageerd?

Sommige mensen hadden de neiging om advies te geven of te willen ‘redden’. Wat de dialoogbegeleider heel goed deed, was vragen aan de deelnemers om niet met een oordeel of advies te reageren, maar juist vragen te stellen. Hierdoor ontstond een hele veilige en open sfeer.

Hoe kijk jij aan tegen die kwetsbaarheid die je noemt?

Ik denk dat je als je besluit naar een dialoog te gaan, je ook beslist dat je iets persoonlijks over jezelf wilt delen. Dat kan kwetsbaar zijn. Sommige mensen willen ook heel graag een verhaal kwijt, omdat ze het fijn vinden over zichzelf te vertellen bijvoorbeeld als ze een klein netwerk hebben. Je weet ook dat het daar bij de dialoog stopt. Je hoeft er daarna niks meer mee. Het is veilig.

Wat die deelnemer in onze groep vertelde was best heftig, maar wat er bij ons ook nog meespeelde was de locatie. Wij zaten bij Circus Rotjeknor op de bovenste verdieping en wij keken naar beneden in de ruimte waar kinderen aan het oefenen waren voor hun circusacts. Dat relativeerde. Er was daar iets zorgeloos aan de hand: kinderen die speelden. Op een gegeven moment klom één van die jongeren helemaal naar boven in een touw. Ze zag ons en zwaaide met één hand los. Dan heb je ineens een andere dynamiek in het gesprek. Ik denk dus dat de locatie ook wel belangrijk is.

Wat heb jij meegenomen uit deze dialoog?

Ik zit nu in een levensfase waarbij ik iets, 48 jaar werken, afsluit en een nieuwe fase van mijn leven inga. Dat zie ik als een sprong in het diepe. Wat ik uit alle verschillende verhalen tijdens de dialoog heb meegenomen, is dat elke sprong in het diepe een positief resultaat heeft gehad. De verhalen van anderen hebben voor mij duidelijk gemaakt dat die aankomende sprong in het diepe mij ook weer heel veel gaat brengen. Het is dan ook mijn levensmotto: dat een pad ontstaat door erop te lopen. Dat is in de dialoogbijeenkomst bevestigd. Je hoeft niet van tevoren te weten hoe het pad eruitziet. Loop maar gewoon, dan ontvouwt de weg zichzelf.

Ook de compassie voor mijn medemens is weer bevestigd door de dialoog. Wat heb je toch een mooie mensen op de wereld! Dat zo’n deelnemer intuïtief voelt dat ie naar de dialoog moet, terwijl hij zich bewust of onbewust ook realiseert dat hij dan met zijn billen bloot gaat, maar ook weet dat hem dat wat oplevert. Eigenlijk is hij daar aan zijn herstel begonnen, door naar deze dialoog te gaan.

Verder vertel ik weleens aan vrienden over de dialoog. Een vriend stelde de vraag wat dan mijn sprong was en die heb ik vervolgens ook aan hem gevraagd. Dus met enige regelmatig vertel ik anderen over de bijeenkomst en wisselen we onze sprongen in het diepe uit. Dat is toch prachtig!

Wat het mij ook nog heeft gebracht is dat ik zeker weet dat ik na mijn pensioen echt iets wil gaan doen met dialoog, namelijk dialogen begeleiden.

Wat is het dat jou drijft om dat te gaan doen?

Mijn Ikigai is mezelf ontwikkelen, rijker maken. Ik word zo blij als ik zie dat andere mensen dat ook doen. Ontwikkelen, leren, rijker worden, dat spreekt mij aan.

Welke thema’s zou jij nog graag terug willen zien bij de dialoog?

Vrijheid: waar begint en eindigt mijn vrijheid en waar begint en eindigt jouw vrijheid? Die vraag komt uit de coronatijd waar we nu in leven. Ook het thema tweedeling in de maatschappij houdt mij erg bezig: waarom heeft het ene kind andere kansen dan het andere kind? En wat doen we daar als samenleving mee? Solidariteit.

Wat wil jij nog aan mensen meegeven die de dialoog nog niet zo goed kennen?

Doen! Dialoog verrijkt je door verhalen van anderen te horen en die naast je eigen verhalen te kunnen zetten. Een dialoog is een cadeautje aan jezelf.